Όταν γίνεσαι μητέρα, γίνεσαι και μητέρα όλων των παιδιών

Η διάθεση όλων μας στα μαύρα αυτές τις μέρες. Γράφω και σβήνω χωρίς να μπορώ να σκεφτώ τα σωστά λόγια. Μόνο για αδικία μπορώ να μιλήσω. Για τον άδικο χαμό τόσων ψυχών. Αυτές τις ψυχές που για τους δικούς τους λόγους βρέθηκαν αγκαλιά με τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς και εισέπνευσαν τη λάβα και τα ντουμάνια της πυρκαγιάς.

Και τότε σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που κρατώ στην αγκαλιά μου τους θησαυρούς μου, τη ζωή μου ολόκληρη. Και τότε μου θυμώνω που έχω νευριάσει μαζί τους και τους έχω φωνάξει. Που δεν μπόρεσα να κρατήσω τα νεύρα και την κούραση μου μακριά από τα παιδιά μου. Εκείνα τα παιδιά που ήρθαν επειδή εγώ το θέλησα. Εκείνα τα παιδιά που πρέπει να τα τιμώ και να λατρεύω. Και που ούτε σα σκέψη δεν πρέπει να ξεσπάμε την κακή μας διάθεση πάνω τους.

Η αλήθεια είναι πως η κούραση μου είναι πολύ μεγάλη τον τελευταίο καιρό. Σωματική και κατ’ επέκταση ψυχολογική. Δεν κοιμάμαι σωστά και γενικά δεν φροντίζω τον εαυτό μου όσο θα ήθελα. Γιατί όλοι οι γονείς κάνουμε άθλους προκειμένου να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ειδικά τα δίδυμα παιδιά που έχουν λίγο μεγαλύτερες απαιτήσεις. Κάνεις μας δεν γεννήθηκε γονέας, όλοι στην πορεία το διδασκόμαστε. Πρέπει λοιπόν να φροντίζουμε να ανταμείβουμε και λίγο τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας του αυτήν την προσπάθεια. Είτε είναι ένας καλός ύπνος, μια βόλτα, ένα κομμωτήριο, ένας κινηματογράφος, ότι τέλος πάντων ευχαριστεί και ανανεώνει τον κάθε ένα μας. Και να μιλάμε για τα προβλήματα μας, για όσα μας απασχολούν ή μας πονάνε. Να μη τα κρατάμε μέσα μας και φουντώνουν. Όσο ασήμαντο κι αν μας φαίνεται μπροστά στην τραγωδία, είναι το πρόβλημα μας. Δεν υπάρχει μέτρο στον πόνο. Ύστερα διάβασα το παρακάτω κείμενο κι ένιωσα λίγο καλύτερα με τις ενοχές μου.

«Να φροντίσεις να ξεκουράζεσαι... Να βρίσκεις χρόνο να ξεκουράζεσαι. Να βρίσκεις τρόπους να ξεφορτώνεις. Οι δουλειές δεν σταματoύν ποτέ. Ούτε οι υποχρεώσεις. Φαύλος κύκλος είναι. Άκου με που σου λέω… Να βρίσκεις χρόνο.

Αν καταρρεύσεις μια φορά, μετά δεν είναι εύκολο. Δεν απλό. Δεν είναι το ίδιο. Θέλει χρόνο μετά, θέλει κόπο, θέλει δουλειά για να ξαναβρείς τα ίσια σου. Θέλει πολλή προσπάθεια για να ορθοποδήσεις. Όσοι ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια τους και επέσαν, ξέρουν… Μετά είναι δύσκολο...

Μην περιμένεις να αρχίσουν να σε παρακαλάν οι γύρω σου να ξεκουραστείς. Μην περιμένεις να ‘’σε καταλάβουν’’. Δεν είναι ότι δεν σε αγαπάν, ή ότι δεν σε σκέφτονται. Είναι δική σου ευθύνη να φροντίσεις για τον εαυτό σου. Αν δεν μπορείς εσύ να σε προσέξεις, γιατί να το κάνουν οι άλλοι;

Να βρίσκεις χρόνο να ξεκουράζεσαι και τρόπους να ξεφορτώνεις. ‘’Και οι νεκροί είχανε δουλειές, αλλά τις αφήσανε στη μέση…»  (Ψυχολόγος, Ελευθεριάδης Ελευθέριος)

Μικρή η ανάρτηση σήμερα αλλά με έχει καταβάλει ψυχολογικά η συγκυρία. Όταν γίνεσαι μητέρα, γίνεσαι και μητέρα όλων των παιδιών. Θα μπούμε και πάλι στη ρουτίνα μας με το πέρασμα των ημερών. 

Απαγορεύεται η χρήση μέρους ή ολόκληρου του κειμένου χωρίς την άδεια της συγγραφέως και αναφορά σε αυτήν.