Γιατί τα παιδιά τρελαίνονται όταν βρίσκονται μαζί με τη
μαμά τους; Γιατί συμπεριφέρονται τόσο εγωιστικά και πολλές φορές κακότροπα όταν
είναι μαζί της, ενώ όταν αυτή απουσιάζει γίνονται άλλα παιδιά, πολύ πιο
συνεργάσιμα; Κι έπειτα σου λένε οι φροντιστές τους πως είσαι υπερβολική και πως
τα παιδιά αυτά που περιγράφεις σαν μικρά τερατάκια, είναι μικροί άγγελοι.
Γιατί;
Τα παιδιά μου είναι όλη τη μέρα, κάθε μέρα μαζί μου,
καθώς διανύω την άδεια ανατροφής τέκνων. Δεν χωριζόμαστε ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ.
Όλον αυτόν τον καιρό έχουν αναπτύξει μια προσκόλληση προς το πρόσωπο μου.
Ελπίζω ασφαλή. Φυσικό κι επόμενο είναι να μη δέχονται εύκολα να μείνουν χωρίς
εμένα. Όταν χρειάστηκε την πρώτη φορά να λείψω κι έπρεπε να τα αφήσω με το
μπαμπά τους μας έπιασε πανικός. Ήταν βέβαια πολύ μικρά και χρειάστηκε να έρθουν
κι ενισχύσεις, βλέπε γιαγιά, θεία κλπ. Επικράτησε μίνι χαμούλης. Οκ, αποφάσισα
πως τα παιδιά μου δεν μπορούν εύκολα χωρίς τη μαμά κι άργησα να επαναλάβω μια
πολύωρη απομάκρυνση.
Τον τελευταίο καιρό όμως, που έχει χρειαστεί να λείψω και
να αφήσω τα μωρά με το μπαμπά τους, έχω διαπιστώσει μια εκπληκτική μετάλλαξη!
Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Καμία γκρίνια, κανένας τσακωμός, κανένα
ζήτημα που να θυμίζει τη συμπεριφορά τους όταν είμαι εγώ παρούσα. Και σκέφτομαι
πως κάνω κάτι λάθος. Τι είναι αυτό που τα ξεσηκώνει όταν είναι μαζί μου, έστω
και όταν παραβρίσκονται και άλλοι άνθρωποι και τι αυτό που τα κρατάει ήρεμα
όταν δεν είμαι κοντά τους. Όχι σε άλλο χώρο μέσα στο σπίτι μας. Τότε πάλι
συνεχίζουν συμπεριφέρονται απροσδιόριστα. Όταν όμως έχω φύγει εκτός σπιτιού.
Υπάρχει απάντηση;
Φυσικά και υπάρχει! Αφού φυσικά αποκλειστούν οι
παράγοντες που δημιουργούν ανασφάλεια στο παιδί και όχι ασφαλή προσκόλληση με
τη μητέρα του, όπως η έλλειψη ενασχόλησης, η μη δημιουργική δραστηριότητα, η
αμφιθυμική συμπεριφορά απέναντι στο παιδί κλπ., τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε
ότι απλά κάνουμε καλή δουλειά. Ναι, το παιδί που συμπεριφέρεται χειρότερα
μπροστά στη μητέρα του σε σχέση με τη συμπεριφορά του απέναντι σε άλλους, είναι
το παιδί που νιώθει άνετα μαζί της. Είναι ο εαυτός του και το αφήνει να φανεί.
Αν δεν δυσφορήσει, απαιτήσει, γκρινιάζει μπροστά στη μαμά τότε σε ποιον; Αν δεν
δοκιμάσει να υπερβεί τα όρια που έχουν τεθεί, πάντα μπροστά στην ασφάλεια που
του προσφέρει η παρουσία της μαμάς του, τότε σε ποιον; Η μαμά είναι το απάγκιο
του, αυτή που θα το πάρει αγκαλιά και θα του διώξει κάθε φόβο και ανησυχία. Με
τους άλλους φροντιστές το παιδί πολλές φορές πιέζεται να κρατήσει τον εαυτό του
μέσα σε ένα πλαίσιο, κάτι που δεν του επιτρέπει να εκδηλώσει τα αληθινά του
συναισθήματα. Αυτά που ένα παιδί δεν μπορεί εύκολα να συγκρατήσει. Πρέπει να
προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και συστήματά λειτουργίας της ομάδας, κάτι που
δεν του αφήνει τη δυνατότητα να εκφραστεί, γιατί αγωνίζεται προκειμένου να
ενσωματωθεί. Κι όλο αυτό λειτουργεί σωρευτικά στο μυαλό του.
Μόλις λοιπόν το παιδί αυτό, που βρίσκεται εκτός
περιβάλλοντος, αντικρίσει τη μαμά του, τότε όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα θα
εκραγούν και εκείνο προσπαθώντας να εκφράσει την αγωνία του, θα κινδυνεύσει να
χαρακτηριστεί κακομαθημένο. Χαρακτηρίζουμε αρνητικά δηλαδή το απόλυτα
φυσιολογικό. Ας προσθέσουμε και ότι το παιδί ίσως προσπαθεί να τραβήξει λιγάκι
περισσότερο την προσοχή της μητέρας του, κάνοντας ότι πιστεύει ότι την ενοχλεί
γιατί αισθάνθηκε έντονα την απουσία της όταν βρισκόταν με άλλους φροντιστές.
Τότε σίγουρα η μαμά θα παρακαλεί να ανοίξει η γη να την καταπιεί, αντί να νιώσω
υπερήφανη που το παιδί της τη λατρεύει και τη διεκδικεί.
Στα δίδυμα αδέλφια αυτό το φαινόμενο είναι ακόμα πιο έντονο,
γιατί το ένα αντιγράφει πολύ συχνά τη συμπεριφορά του άλλου, για να κερδίσει
ακόμα περισσότερο την προσοχή της μαμάς τους ή και ακόμα γιατί πιστεύει πως
έτσι πρέπει να αντιδρά επηρεασμένο από το αδελφάκι του. Ένα πολύ συχνό
παράδειγμα είναι τα χτυπήματα. Όταν χτυπήσει το ένα παιδί και προσπαθήσει η
μαμά να το παρηγορήσει, ευθύς αμέσως θα «χτυπήσει» και το άλλο, για να δεχτεί
επίσης φιλάκι και παρηγοριά. Έτσι και στα ξεσπάσματα. Υπάρχει ασυνείδητος
ανταγωνισμός. Ακόμα και τα δικά μου που είναι διαφορετικού φύλου, ασυναίσθητα
προσπαθεί το ένα να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα πρότυπα του άλλου, με
διαφορετική σειρά κάθε φορά. Είναι πλήρως συντονισμένα. Άρα ο πονοκέφαλος της
διδυμομάνας είναι διπλός, σχετικά με τις εντάσεις που δημιουργούνται και την κατάσταση
που πρέπει να ομαλοποιηθεί, όσο υγιές κι αν είναι αυτό!
Δυστυχώς είναι η εξέλιξη της κοινωνίας και της κουλτούρας
μας αυτή, που απαιτεί να κλείνουμε το μυαλό μας σε μικρά κουτάκια και να
προσπαθούμε να είμαστε όλοι όμοιοι και να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο.
Το απαιτούμε ακόμη και από τα μικρά παιδιά που ο εγκέφαλος τους ακόμα δεν έχει
ωριμάσει ώστε να μπορεί να επεξεργαστεί τα συναισθήματα τα δικά του, των άλλων,
αλλά και να λειτουργήσει αβίαστα κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Η ανάγκη τους για
σύνδεση δεν είναι ελάττωμα αλλά προδιαγεγραμμένη από τη φύση μας, για να
λαμβάνουν όσο το δυνατό περισσότερη φροντίδα, σωματική και ψυχολογική.
Άρα μαμάδες όλου του κόσμου, δε θα πρέπει να ανησυχούμε
για τα παιδιά μας που συμπεριφέρονται λιγάκι πιο έντονα όταν είμαστε μαζί τους.
Θα πρέπει να χαιρόμαστε ότι είμαστε καλές μητέρες και τα παιδιά μπορούν να
εκφράσουν ελεύθερα τα συναισθήματα τους. Ας μη ξεχνάμε ότι τα καταπιεσμένα
παιδικά συναισθήματα οδηγούν σε ανασφαλείς να εκφραστούν ενήλικες.
Απαγορεύεται η χρήση μέρους ή ολόκληρου του κειμένου χωρίς την άδεια της συγγραφέως και αναφορά σε αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου