Ήθελα να γράψω μια ανάρτηση ύμνο στη μητέρα. Αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα που μεγαλώνει παιδιά, που τα καμαρώνει να γίνονται ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Το πόσο ολοκληρωμένη σπουδαία γυναίκα είναι και προικισμένη με υπερδυνάμεις.
Και ξαφνικά ξύπνησα νωρίς νωρίς από τις φωνές τους για τα παιχνίδια τους που χάθηκαν στον ύπνο, από τον τσακωμό για το ποιος θα κάνει πρώτος τσίσα στην τουαλέτα και την πρωινή πολυλογία. Τόση ενέργεια! Άρχισα να επεξεργάζομαι στο μυαλό μου αυτήν τη σπουδαιότητα. Μέρα γεμάτη προσδοκίες η σημερινή για μια μητέρα.
Θυμήθηκα τα χρόνια που μπορούσα να χουζουρεύω ως αργά κάποια Σαββατοκύριακα. Που ξυπνούσα, ετοιμαζόμουν κι έπινα το καφεδάκι μου την απόλυτη ηρεμία. Οι μοναδικές μου έννοιες ήταν η δουλειά, οι σπουδές, η βολτίτσα μου. Περνούσα καλά και τα είχα βρει τέλεια με τον εαυτό μου. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε.
Με τον άντρα μου είμαστε ζευγάρι πολλά χρόνια. Αργήσαμε να «το επισημοποιήσουμε» ακριβώς γιατί περνούσαμε τέλεια οι δυο μας! Νοστάλγησα εκείνον τον εαυτό μου. Άγχος μηδέν. Είχα προγραμματίσει όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας μου.
Έπειτα ήρθε η ανάγκη για οικογένεια. Ήρθαν τα δίδυμα. Ζορίστηκα. Το πιο δύσκολο καθήκον της ζωής μου. Σκοτεινή περίοδος. Καμία σχέση με τα ροδαλά, χαμογελαστά μωρά των διαφημίσεων. Μια μητέρα που σέρνεται και δυο μωρά που μου είχαν απόλυτη εξάρτηση. Πάλι θυμόμουν εκείνο το χαρούμενο κορίτσι. Πού το είχα κρύψει; Γιατί δεν έβγαινε λίγο στην επιφάνεια;
Με λίγα λόγια ο χρόνος κυλούσε, οι υποχρεώσεις μεγάλωναν. Παιδιά, δουλειά, σπίτι, όλα απαιτητικά. Κι εμείς να προσπαθούμε να επιβιώσουμε στα δύσκολα. Με αποκορύφωμα την πανδημία και τον αναγκαστικό περιορισμό, κυρίως των παιδιών, καθώς εμείς δεν σταματήσαμε στιγμή να εργαζόμαστε.
Γιατί στα λέω όλα αυτά; Οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς προσαρμοζόμαστε. Αποδεχόμαστε τους νέους μας ρόλους και προχωράμε στα εύκολα ή στα δύσκολα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα τα παιδιά. Πόσο ξεκούραστη θα ένιωθα και πόσο γεμάτη περιπέτειες θα ήταν η καθημερινότητα μου. Η αλήθεια είναι πως τα είχα φτιάξει όλα πολύ όμορφα!
Όμως, αυτό που ζω τώρα δεν το αλλάζω με το παρελθόν μου. Τώρα που γνώρισα τα «τρομερά» αγγελούδια μου, δεν θα γύριζα για κανέναν λόγο στην προηγούμενη ζωή μου. Αν δεν ζήσεις κάτι δεν ξέρεις πώς είναι. Ζεις το παρόν και καλό είναι να το απολαμβάνεις.
Συμπάσχω με τις γυναίκες που δυσκολεύονται να γίνουν μητέρες. Δεν μας έρχονται όλα ιδανικά κι ονειρεμένα. Κάποιες φορές δεν έρχονται καθόλου κάποια πράγματα. Κι αν έρθουν ή δεν έχουν αίσια κατάληξη ή είναι γολγοθάς. Πονάω.
Συντάσσομαι και με τις γυναίκες που δεν επιλέγουν τη μητρότητα. Δεν είναι αυτοσκοπός ένα παιδί. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γεμίσουν τος ζωές μας. Δεν τις θεωρώ ούτε εγωίστριες, αλλά ούτε και δειλές. Είναι συνειδητοποιημένες, αν μόνο το έχουν αποφασίσει ανεξάρτητα από κάθε εξωτερική συνθήκη ή ψυχική άμυνα.
Σε αγαπώ για αυτό που είσαι. Είτε είσαι μητέρα, είτε όχι. Αν παλεύεις με μια άπιαστη ή χαμένη ευτυχία σε αγαπώ λίγο περισσότερο. Αν έχεις κάνει τις επιλογές σου σε θαυμάζω λίγο περισσότερο. Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες που είναι, ήταν, θα είναι, θέλουν να είναι μαμάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου