Έρχεται η στιγμή που ένα μεγάλο σου όνειρο
γίνεται πραγματικότητα και σου αλλάζει ολόκληρη τη ζωή. Γίνεσαι μάνα, αποκτά
άλλο νόημα και άλλη διάσταση η καθημερινότητα σου. Από την εγκυμοσύνη ακόμα
ξεκινάς να διαγράφεις παλιές συνήθειες και να προγραμματίζεις τα νέα δεδομένα.
Με την άφιξη του μωρού ή στην περίπτωση μου των μωρών, ξεχνάς τα πάντα. Στην
αρχή η προηγούμενη ως εκείνη τη στιγμή ζωή σου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Ως
πότε όμως;
Ας μη ξεχνάμε ότι οι περισσότερες από εμάς,
πέρα από μητέρες είμαστε κι εργαζόμενες. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω τις
συνθήκες και τα δικαιώματα που παρέχονται από τον εκάστοτε εργασιακό φορέα στις
μητέρες, πρώτον γιατί δεν είναι αυτό το θέμα που πραγματεύομαι, δεύτερον γιατί
δεν γνωρίζω τις πρακτικές λεπτομέρειες και τρίτον γιατί συχνά αλλάζουν,
οπότε μένω στο συναισθηματικό κομμάτι. Το κομμάτι που όντας μητέρα με μωρό,
πρέπει να γυρίσεις πίσω στην εργασία σου. Μια εργασία που μπορεί να αγαπάς
πολύ, μπορεί όμως και να είναι απλά μια λύση βιοποριστική.
Τι βιώνει μια γυναίκα σε αυτήν την
περίπτωση; Όπως και να έχει, όταν μια μάνα αφήνει το παιδί ή τα παιδιά της
κάπου για να επιστρέψει στη δουλειά της, ένα κομμάτι μέσα της καταρρέει.
Συμφωνώ ότι και η δουλειά είναι μια ανάγκη κι ένας τρόπος για να βρίσκεις χρόνο
για τον εαυτό σου. Ότι τα παιδιά δεν τα παρατάς οπουδήποτε ώστε να καταφέρεις
να δουλέψεις. Όμως ακόμα και αν δεν είναι μικρά βρεφάκια, ακόμα κι αν έχεις
εξαντλήσει όλο το περιθώριο των αδειών σου, αισθάνεσαι τρομερές τύψεις που
φεύγεις από το σπίτι χωρίς αυτά ή που τα αφήνεις για ώρες ατέλειωτες στον
βρεφικό σταθμό, για να σου τα μεγαλώνουν οι άλλοι.
Το πρωί τα ξυπνάς αξημέρωτα πάνω στη γλύκα
του ύπνου, τα ντύνεις, τους βάζεις κάτι πρόχειρο να φάνε, ετοιμάζεσαι κι εσύ
κακήν κακώς και ξεκινάτε. Ο ήλιος ακόμα κοιμάται. Φεύγεις για τη δουλειά. Εκεί
το μυαλό σου είναι πίσω, στις καρδιές σου που χτυπάνε έξω από το σώμα σου.
Περνάνε καλά; Φάγανε; Παίξανε; Μήπως κρυώνουν; Μήπως χτύπησαν; Κοιμήθηκαν;
Κλαίνε; Σε ζητάνε; Πώς τα παρηγόρησαν; Οι υποχρεώσεις που έχεις αναλάβει στη
δουλειά είναι σημαντικές. Οι συνθήκες όμως συχνά δεν είναι ιδανικές, πολλές
φορές αντίθετα, είναι εχθρικές. Δεν είναι εύκολο να εξυπηρετηθείς. Δεν υπάρχει
μεγάλη ευελιξία στα ωράρια στην περίπτωση ανάγκης. Σπάνια οι οικογενειακές σου ανάγκες θα τεθούν σε προτεραιότητα σε σχέση με τις ανάγκες
των υπολοίπων. Όχι μόνιμα. Οι υποχρεώσεις όλων των συναδέλφων είναι σεβαστές
και ισότιμες. Στην έκτακτη περίπτωση αναφέρομαι πάντα.
Φυσικά η ώρα περνάει αργά και βασανιστικά.
Μέχρι να βρεθείς πάλι έξω από την πόρτα του σχολείου ή του σπιτιού και να τα
πάρεις αγκαλιά. Να τα σφίξεις τόσο δυνατά. Έρχεται το απόγευμα και η ώρα δεν
σου φτάνει για να τα χορτάσεις. Σε λίγο θα τα βάλεις για ύπνο και πάλι θα
μηδενίσετε για την αυριανή περιπέτεια. Τα χαζεύεις να κοιμούνται. Τα χαϊδεύεις
και νιώθεις το πόσο εύθραυστα είναι. Και πως εσύ δεν είσαι εκεί δίπλα τους τη
στιγμή που σε έχουν ανάγκη πιο πολύ. Τύψεις, τύψεις, τύψεις.
Όμως δεν είσαι η μόνη και δεν είσαι μόνη.
Όλες μας το βιώνουμε. Τα παιδιά μας, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι, ποτέ δεν
θα νιώθουμε ευχάριστα όταν τα αφήνουμε για να γυρίσουμε στη δουλειά μας. Είναι
στη φύση μας αυτό, να θέλουμε πάντα κοντά μας τα μικρά μας, να τα φροντίζουμε
και να τα προστατεύουμε. Κανείς δεν είναι αντάξιος της μάνας για το μεγάλωμα
του παιδιού της.
Όμως, εσύ μαμά που άφησες το μωρό σου στη
γιαγιά ή στη δασκάλα του για να πας στη δουλειά σου μη νιώθεις άσχημα. Το παιδί
σου ξέρει πόσο πολύ το αγαπάς και ότι θα έκανες και κάνεις τα πάντα για εκείνο.
Είσαι και για εκείνο ολόκληρος ο κόσμος. Και ξέρει ότι μόνο στην αγκαλιά σου θα
βρει την απόλυτη ασφάλεια. Και η ζωή θα συνεχίζεται.
Απαγορεύεται η χρήση μέρους ή ολόκληρου του κειμένου χωρίς την άδεια της συγγραφέως και αναφορά σε αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου